بز باگوت یکی از نژادهای بومی مناطق خشک و نیمه‌خشک است که توانایی بالایی در مقابله با گرما، کم‌آبی و مراتع فقیر دارد. این نژاد دارای بدنی متوسط تا بزرگ، عضلانی و پاهای قوی است که امکان حرکت طولانی در زمین‌های ناهموار و خشک را فراهم می‌کند. رنگ بدن غالباً روشن تا قهوه‌ای مایل به زرد است و در برخی بزها لکه‌های تیره روی سر و پاها دیده می‌شود. سر بز نسبتاً کوچک و گوش‌ها نیمه‌افتاده هستند که در تهویه طبیعی بدن و کنترل دما نقش دارند. رفتار بز باگوت آرام، هوشیار و اجتماعی است و توانایی پیدا کردن مسیر آب و خوراک در شرایط دشوار را دارد. ماده‌های این نژاد معمولاً سالانه یک بزغاله سالم به دنیا می‌آورند و بزغاله‌ها رشد سریع و اسکلت مقاومی دارند. مقاومت این نژاد در برابر بیماری‌های شایع و خشکی محیط بسیار بالا است و نیاز غذایی آن با مراتع فقیر به‌خوبی تأمین می‌شود، بنابراین پرورش آن اقتصادی و مقرون به صرفه است. گوشت بز باگوت لطیف، خوش‌طعم و کم‌چرب است و در بازارهای محلی و صادراتی ارزش بالایی دارد. علاوه بر تولید گوشت، بز باگوت در برنامه‌های اصلاح نژاد برای انتقال ژن‌های مقاومتی به نسل بعد استفاده می‌شود. ترکیب جثه مناسب، توان بدنی، رفتار آرام و سازگاری با شرایط محیطی دشوار باعث شده بز باگوت به نژادی پایدار و اقتصادی برای دامداران تبدیل شود. نگهداری آن موجب کاهش هزینه‌ها، افزایش بهره‌وری و حفظ تنوع ژنتیکی در مناطق خشک و نیمه‌خشک می‌شود و ارزش اقتصادی طولانی‌مدت ایجاد می‌کند.