بز تالی یکی از نژادهای بومی جنوب ایران، به‌ویژه مناطق ساحلی استان هرمزگان و بوشهر است که به دلیل جثه متوسط و توانایی بالای سازگاری با گرما و رطوبت بالا، از نژادهای پرارزش در اقلیم‌های ساحلی محسوب می‌شود. این بز دارای بدنی جمع‌وجور و استخوان‌بندی مستحکم است که امکان حرکت در مناطق مرطوب و لغزنده را فراهم می‌کند. رنگ بدن معمولاً قهوه‌ای روشن تا تیره است و پوست نسبتاً نازک ولی مقاوم در برابر آفتاب و رطوبت دارد. سر بز تالی کوچک با گوش‌های بلند و افتاده است که در تهویه طبیعی بدن نقش دارد و به تنظیم حرارت در شرایط گرم و شرجی کمک می‌کند. رفتار اجتماعی این نژاد آرام، مطیع و باهوش است و توانایی بالایی در یافتن گیاهان خوراکی در مناطق کم‌گیاه دارد. ماده‌های تالی معمولاً سالانه یک بزغاله سالم به دنیا می‌آورند و در شرایط مطلوب حتی دو بزغاله نیز ممکن است متولد شود. رشد بزغاله‌ها سریع است و در سنین پایین به وزن مطلوب می‌رسند. مقاومت این نژاد در برابر بیماری‌های انگلی و عفونی مناطق مرطوب قابل توجه است و نیاز غذایی آن با منابع طبیعی منطقه به‌خوبی تأمین می‌شود. گوشت بز تالی از نظر طعم خوشایند و بافت لطیف است و به دلیل چربی پایین، در بازارهای محلی بسیار پرطرفدار است. این نژاد علاوه بر تولید گوشت، به‌عنوان پایه اصلاحی در برنامه‌های پرورشی مناطق گرم و مرطوب نیز استفاده می‌شود، زیرا ژن‌های سازگاری قوی با اقلیم ساحلی را به نسل بعد منتقل می‌کند. ترکیب ویژگی‌های فیزیکی، مقاومت زیستی و توانایی تطبیق با محیط باعث شده بز تالی نژادی پایدار و اقتصادی برای دامداران مناطق جنوبی کشور باشد. پرورش آن موجب کاهش هزینه‌ها و افزایش بهره‌وری در شرایط محیطی سخت می‌شود.