بز پاچوبی یکی از نژادهای بومی ایران است که عمدتاً در مناطق خشک و نیمه‌خشک استان‌های مرکزی و شرقی پرورش داده می‌شود. این نژاد از نظر جثه متوسط و بدنی عضلانی دارد و پاهای بلند و محکم آن، حرکت در زمین‌های سنگلاخ و دشوار را ممکن می‌سازد. بدن پاچوبی معمولاً پوشش کوتاه و مقاوم دارد که آن را در برابر گرما و نور شدید آفتاب محافظت می‌کند و رنگ بدن غالباً قهوه‌ای روشن تا تیره دیده می‌شود. سر بز نسبتاً کوچک و گوش‌ها نیمه‌افتاده است که در تهویه طبیعی و کنترل دمای بدن نقش دارد. رفتار این نژاد آرام و هوشیار است و توانایی پیدا کردن منابع آب و خوراک در مراتع فقیر را دارد. ماده‌های پاچوبی معمولاً سالانه یک بزغاله سالم به دنیا می‌آورند و بزغاله‌ها رشد سریع و اسکلت مقاومی دارند. مقاومت این نژاد در برابر بیماری‌های شایع و کمبود آب و علوفه، آن را به گزینه‌ای ایده‌آل برای دامداران مناطق خشک تبدیل کرده است. گوشت بز پاچوبی از کیفیت خوبی برخوردار است، بافت نرم و طعم مناسب دارد و چربی متعادلی دارد که در بازارهای محلی طرفداران زیادی دارد. این نژاد علاوه بر تولید گوشت، در برنامه‌های اصلاح نژاد و انتقال ویژگی‌های مقاومتی به نسل بعد استفاده می‌شود. ترکیب جثه مناسب، توان بدنی، رفتار آرام و سازگاری با شرایط محیطی دشوار، پاچوبی را به نژادی پایدار و اقتصادی برای دامداران تبدیل کرده است. نگهداری آن موجب کاهش هزینه‌ها، افزایش بهره‌وری و حفظ تنوع ژنتیکی در مناطق خشک ایران می‌شود و ارزش اقتصادی طولانی‌مدت ایجاد می‌کند.